Ne Kosta Rika ne de Çin, ne de sambacı Brezilya. Duysun sesimizi şimdi dünya, kulak versin yıldıza aya.
Evet arkadaşlar artık kendimize efsane diyebiliriz. Şimdiki sabi sübyanlar, o günleri hatırlamazlar. Onlar Türkiye’yi Dünya Kupasında hiç izlemedi. Aradan geçen 11 yılda gerçekleşen iki Dünya Kupasına da katılamadık malesef. Hatta 2014’e de katılamıyoruz. Yani bizim için en erken Dünya Kupası 2018. Yani iki kupa arası tamı tamına 16 yıl. Biz 2002 Dünya Kupasını izlediğimiz zamanlarda doğan bir çocuk, o zaman 16 yaşında olacak. Tabi 2018’e katılabilirsek. Kendimizi işte bu yüzden, efsane nesil olarak nitelendirebiliriz. Bir daha ne zaman böyle bir nesil geleceği meçhul. Üstelik tarihimizin en özel, en enteresan Dünya Kupasını izledik. Sabahın köründe oynanan maçlar yüzünden, okuldan kaçtık. Bazı insanlığıını kaybetmemiş öğretmenler, okuldaki televizyondan topluca izlememize izin verdi. Şimdi efsane oyuncu olarak Messi, Cristiano Ronaldo izlenirken, biz o zamanlar, Gerçek Ronaldo’yu, Rivaldo’yu, Bergkamp’ı, Bierhoff’u, Oliver Kahn’ı, Lizarazu’yu, Zidane’ı, Figo’yu, Batistuta’yı en verimli zamanlarında izledik. Hatta Ronaldinho’yu büyük bir yıldız olarak ilk kez dünya sahnesinde gören nesil de biziz. Hakan Şükür’ün 11. saniyede Güney Koreye attığı, Dünya Kupaları tarihinin en erken golünü, İlhan Mansız’ın, Roberto Carlos’u gökkuşağı hareketi ile geçişini gördük. Yine İlhan Mansız'ın Senegale'e attığı gol sonrasında altın gol ile maç kazanmanın nasıl bir duygu olduğunu gördük. Ümit Davala’nın, farklı görünüp hafızalarda yer edebilme telaşı ile yaptığı at yarrağına kelebek konmuş görüntüsü veren saçma sapan saç stilini izledik. Güney Kore ve Japonyadaki şehir ve stadyum isimlerini ezberledik. Türk milli takımının tarihindeki en büyük başarısına şahit olduk. Ve daha niceleri... Bir daha ne zaman katılırız bilmiyorum. Bu konuda da çok ümitli olduğum söylenemez. Katılsak da 2002’de ki kadar özel olmayacaktır ama herşeye rağmen bir gerçek var ki, biz artık efsane nesil olduk.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder