Kısa şortlarımızla sokakta bilye oynarken en çok onun yavaş adımlarıyla mahallemizden geçişini severdik. O, sokağın başındaki yeşil evin yanı başında belirir belirmez oyunu bırakıp etrafını sarardık. O anlardaki gülüşü hala aklımda. Açık sarı yeleğinin sarkmış ön cebinden şeffaf bir poşet çıkarıp, üç parmağının ucuyla, küçük beyaz şekerlerden dağıtırdı. Kimisine ikili gelir, hak geçmesin diye tekli gelenlere birer tane daha dağıtırdı. Kimi zaman yeleğinin tüyü de çıkardı o poşetten, görmezdi. Biz de görmezdik, kimse görmedi. Dünyanın en temiz en tatlı şekeriydi.
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder